کمد را زیر و رو می‌کردم و طبق معمول نمی‌دانستم چه باید بپوشم. حالم ملغمه‌ای از شوق و اضطراب و ترس بود. تنها چیزی که می‌دانستم این بود: باید بروم. آن رزوها هنوز زندانی کرونا نشده بودیم. خیابان‌ها عابران یلخی زیاد داشت. کافه ها باز بود و تئاترها برقرار. من هم عضوی از خیابان رازی …
میخواهم نامه بنویسم. نامه‌هایی برای ارسال نشدن! برای تمام کسانی که در ذهنم با آن‌ها گفتگو میکنم. ساعت‌ها در خودم، با خودم حرف میزنم، بدون آنکه آن‌ها بشنوند. بدون آنکه خبردار شوند چه در سرم و بر من می‌گذرد. برای آنهایی که در ذهن و دلم برایشان دردل میکنم. گلایه میکنم. دلتنگ می‌شوم. برای تمام …
میخواهم بنویسم. اما از چه؟ دنبال چیزی می‌گردم که انرژی داشته باشد. باید با اولین نگاه پرتابم کند وسط یک چیزی مثل آن گردونه‌ی شانس که در قرعه کشی‌ها از درونش اعداد را بیرون می‌کشند تا عدد شانس یک نفر را پیدا کنند. سرگیجه‌اش را فاکتور بگیریم هیجان مناسبی دارد.
نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد
نمیدانم بختم یار نمیشود یا رختم پا نمیدهد به رفتن. نه حال ماندن و نه جان رفتن، معضل بزرگی است!
شاید در خیال مبارکتان نگنجد اما با چراغ همی گِرد شهر گَردیدم، آخر سر یقین حاصل شد که: گشتم نبود؛ نگرد نیست.
این تحریمها جان و دل مردم را چلانده و عشق را از این سرزمین رانده است. حرف از عشق هم نایاب شده خود عشق دیگر پیشکش.
حوالی همین روزهای قمر در عقرب بود، که میان آلودگی و سرما، دستهایمان را در جیب هایمان چپانده بودیم، شبیه بی غم‌های هیچی ندار خیابان را گز می‌کردیم.
به زمین و زمان می‌خندیدیم. یک کبریت سوخته را سنجاق کرده بودیم به حرفهایمان. چه مضامین تازه‌ای از دلش در می‌آمد. حیف! کاش تمامش را می‌نوشتیم.
شاید به وقت بی‌خوابی و دلتنگی در نیمه‌های شب کمی برایم لبخند می‌آوردند.
مطالعه کردن ذهن و روح را طوفانی میکند. ویرایش کردن، توفیقی اجباری است؛ که مجبورت میکند واو به واو یک کتاب را بخوانی. کتابی که شاید اگر گیوتین هم پشت گردنم میگذاشتند حاضر نمیشدم با این دقت بخوانمش.
حالا انگار گردباد به جانم افتاده. کلمات را از میان سطرهای کتاب بلند کرده و دور و بر ذهنم میچرخاند. خلاق باش،درست ببین. تو میتوانی، بزرگ فکر کن. سرمایه گذاری کن؛ اول روی خودت. مهارت کسب کن نترس… نترس…
خسته ام. نگاهم رو به پایین است. کفشها را نگاه میکنم که خبر از سرمای هوا میدهند. با خودم غر میزنم که ایستگاهی به این مهمی که تقاطع چند خط مترو است، چرا فقط دو تا صندلی روی سکو دارد.
شانه ام را ول می دهم به دیواری که سنگهای یخ کرده اش ساکت و بی ادعا مسافران را تماشا میکنند. یک نفر دارد به محدوده ی من نزدیک میشود. راه رفتنش مرا مجبور میکند تا بیشتر دنبالش کنم. احساس میکنم گردو شکستم بازی میکند پای چپش میرود تا پای راستش را لگد کند. زمزمه میکنم《 شکستم》. اما نمیشکند حالا نوبت پای راست است 《شکستم》 و باز هم نمیشکند. این مدل راه رفتن مال چه نوع استخوان بندی است پرانتزی نیست اسمش چیست؟
چقدر دلم میخواهد عقربه های ساعت در همین لحظه بایستند و چراغها، برای ابد در چشمانم خاموش شوند.
چه لحظه ی زیبایی خواهد شد اگر آرزو کنم که دنیا به آخر برسد و برسد.
معجزه چه چیز میتواند باشد به غیر خواستن و برآورده شدن؟
